Ken je dat gevoel; je loopt een willekeurige fastfood restaurant binnen. Bekijkt het menu en gaat in de rij staan. Wanneer je eindelijk aan de beurt bent word je geconfronteerd met een werknemer waar Judeska bang van zou worden. Je plaatst je bestelling en probeert te peilen waarom hij/zij zo onvriendelijk is. Misschien is er iemand overleden; nee, nee dat kan niet want dan ben je verdrietig niet ronduit onbeschoft. Je blijft vriendelijk lachen omdat je geen keus hebt. Tenminste, je hebt wel een keus maar daar komen vuisten en knietjes bij te pas en dan lacht er helemaal niemand meer. Dus je lacht en lacht en lacht.
‘Lach je nou naar mij? Hoe durf je naar mij te lachen? Omdat je zojuist heel lief naar me lachte vind ik het genoodzaakt om je ‘glimlach’ te beantwoorden met een vieze blik. Bah, het lef van dat kind!’ Wij mensen lachen niet meer, in ieder geval niet meer naar elkaar. Een glimlach wordt tegenwoordig gezien als belediging; ‘lacht ze me nou uit? Wat lach je nou??’ Misschien hé, heel misschien lach ik naar je uit respect. Respect voor het feit dat wij samen op deze aardkloot leven en jij een ‘distante relative’ bent. Of misschien lach ik wel omdat ik zo gelukkig ben en dat graag met jou wil delen door middel van een lach. Waar zijn de tijden gebleven dat je voor een glimlach een lieve en oprechte reactie terug krijgt?
In een ver verleden heb ik ook ruzie gekregen, ja je leest het goed, omdat ik glimlachte naar iemand. Tja, geen wonder dat menig mens gefrustreerd en boos kijkend over straat loopt. Ondanks al die ‘niet glimlachende’ mensen, lach ik elke dag. Naar iedereen, of je het nou leuk vindt of niet.
Mocht het je nooit zijn opgevallen, doe dan een keer het volgend; loop over straat en glimlach naar elke persoon die je tegenkomt (behalve tegen vervelende mannen,ain’t nobody got time for that!). Tel het aantal mensen dat terug lacht en de mensen die je aankijken met een obstipatische blik. Ik kan je nu al mededelen dat het tegenvalt. Wat is er gebeurt met ‘A smile a day, keeps the euhh..doctor away?’
Mijn preekmomentje is aangebroken; lieve mensen, lach naar elkaar en meen elke lach. We hoeven elkaar niet te kennen om vriendelijk te zijn.
We all bleed, we all cry. We all shit and we all die!
One Love..
Tags: black beauty blogger, Chantilie, chantilie.nl, column, glimlachen, leven, liefde, mens